و من كلام له عليه‌السلام قاله للأشعث بن قيس و هو على منبر الكوفة يخطب (1)

و از سخنان آن حضرت است كه به اشعث پسر قيس فرمود.امام بر منبر كوفه خطبه مى‌خواند

فمضى في بعض كلامه شيء اعترضه الأشعث فيه (2)

در سخن او جمله‌اى آمد ،اشعث بر او خرده گرفت

فقال يا أمير المؤمنين هذه عليك لا لك (3)

و گفت:اين سخن به زيان و از خطبه‌هاى آن حضرت است در يكى از روزهاى صفين

فخفض عليه‌السلام إليه بصره ثم قال (4)

امام نگاه خود را بدو دوخت و فرمود

مَا يُدْرِيكَ مَا عَلَيَّ مِمَّا لِي (5)

تو را كه آگاهانيد كه سود من كدام است و زيان من كدام

عَلَيْكَ لَعْنَةُ اَللَّهِ وَ لَعْنَةُ اَللاَّعِنِينَ (6)

كه لعنت خدا و لعنت كنندگان بر تو باد

حَائِكٌ اِبْنُ حَائِكٍ (7)

اى متكبّر متكبّرزاده

مُنَافِقٌ اِبْنُ كَافِرٍ (8)

منافق كافرزاده

وَ اَللَّهِ لَقَدْ أَسَرَكَ اَلْكُفْرُ مَرَّةً وَ اَلْإِسْلاَمُ أُخْرَى (9)

يك بار در عهد كفر اسير گشتى،بار ديگر در حكومت اسلام به اسيرى در آمدى

فَمَا فَدَاكَ مِنْ وَاحِدَةٍ مِنْهُمَا مَالُكَ وَ لاَ حَسَبُكَ (10)

و هر دو بار نه مال تو تو را سودى بخشيد و نه تبارت به فريادت رسيد

وَ إِنَّ اِمْرَأً دَلَّ عَلَى قَوْمِهِ اَلسَّيْفَ (11)

آن كه كسان خود را به دم شمشير بسپارد

وَ سَاقَ إِلَيْهِمُ اَلْحَتْفَ (12)

و مرگ را به سر آنان آرد،سزاوار است

لَحَرِيٌّ أَنْ يَمْقُتَهُ اَلْأَقْرَبُ (13)

كه خويش وى،دشمنش دارد

وَ لاَ يَأْمَنَهُ اَلْأَبْعَدُ (14)

و بيگانه بدو اطمينان نيارد

قال السيد الشريف يريد عليه‌السلام أنه أسر في الكفر مرة و في الإسلام مرة (15)

و أما قوله دل على قومه السيف (16)

فأراد به حديثا كان للأشعث مع خالد بن الوليد باليمامة (17)

غر فيه قومه و مكر بهم حتى أوقع بهم خالد (18)

و كان قومه بعد ذلك يسمونه عرف النار (19)

و هو اسم للغادر عندهم (20)