و من خطبة له عليهالسلام حين بلغه خبر الناكثين ببيعته (1)
و از خطبههاى آن حضرت است
و فيها يذم عملهم و يلزمهم دم عثمان و يتهددهم بالحرب (2)
ذم الناكثين (3)
أَلاَ وَ إِنَّ اَلشَّيْطَانَ قَدْ ذَمَّرَ حِزْبَهُ (4)
همانا شيطان يارانش را برانگيزانده
وَ اِسْتَجْلَبَ جَلَبَهُ (5)
و لشكر خويش را از هر سو فراخوانده
لِيَعُودَ اَلْجَوْرُ إِلَى أَوْطَانِهِ (6)
خواهد كه ستم به جاى خود برقرار باشد
وَ يَرْجِعَ اَلْبَاطِلُ إِلَى نِصَابِهِ (7)
و باطل پايدار
وَ اَللَّهِ مَا أَنْكَرُوا عَلَيَّ مُنْكَراً (8)
به خدا كه دامن مرا به گناه آلودن نتوانستند
وَ لاَ جَعَلُوا بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ نَصِفاً (9)
و ميان من و خود انصاف را كار نبستند
دم عثمان (10)
وَ إِنَّهُمْ لَيَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَكُوهُ (11)
آنان حقّى را مىخواهند كه خود واگذاردند-و گريختند
وَ دَماً هُمْ سَفَكُوهُ (12)
،و خونى را مىجويند كه خويشتن ريختند
فَلَئِنْ كُنْتُ شَرِيكَهُمْ فِيهِ فَإِنَّ لَهُمْ لَنَصِيبَهُمْ مِنْهُ (13)
اگر در اين كار با ايشان انباز بودهام آنان نيز گناهكارند
وَ لَئِنْ كَانُوا وَلُوهُ دُونِي فَمَا اَلتَّبِعَةُ إِلاَّ عِنْدَهُمْ (14)
و اگر تنها كردهاند به كيفر آن گرفتارند.خود گناه كردهاند و بر من مىخروشند
وَ إِنَّ أَعْظَمَ حُجَّتِهِمْ لَعَلَى أَنْفُسِهِمْ (15)
يَرْتَضِعُونَ أُمّاً قَدْ فَطَمَتْ (16)
و از مادر پستان خوشيده شير مىدوشند
وَ يُحْيُونَ بِدْعَةً قَدْ أُمِيتَتْ (17)
و براى زنده كردن بدعتى كه مرده است،مىكوشند
يَا خَيْبَةَ اَلدَّاعِي (18)
وه!كه چه بانگ ناهنجارى
مَنْ دَعَا (19)
وه!چه دعوت كنندۀ زيانكارى
وَ إِلاَمَ أُجِيبَ (20)
مرا چه كه پاسخ دهم
وَ إِنِّي لَرَاضٍ بِحُجَّةِ اَللَّهِ عَلَيْهِمْ وَ عِلْمِهِ فِيهِمْ (21)
بارى!خوشنودم كه داور خداست و علم او كارگشاست
التهديد بالحرب (22)
فَإِنْ أَبَوْا أَعْطَيْتُهُمْ حَدَّ اَلسَّيْفِ (23)
و اگر سرباز زنند تيغ تيز در كار است
وَ كَفَى بِهِ شَافِياً مِنَ اَلْبَاطِلِ وَ نَاصِراً لِلْحَقِّ (24)
كه درمان نابكار است و حق را يار است
وَ مِنَ اَلْعَجَبِ بَعْثُهُمْ إِلَيَّ أَنْ أَبْرُزَ لِلطِّعَانِ (25)
شگفتا!از من مىخواهند به ميدان كارزار آيم
وَ أَنْ أَصْبِرَ لِلْجِلاَدِ (26)
و در نبرد پايدارى نمايم
هَبِلَتْهُمُ اَلْهَبُولُ (27)
مادر بر آنان بگريد
لَقَدْ كُنْتُ وَ مَا أُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ (28)
تاكنون كس مرا از جنگ نهراسانده
وَ لاَ أُرْهَبُ بِالضَّرْبِ (29)
و از شمشير نترسانده
وَ إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي (30)
كه من به خداى خود يقين دارم
وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي (31)
و در دين خويش شبهتى نيارم