و من كلام له عليه‌السلام لما أنفذ عبد الله بن عباس إلى الزبير يستفيئه إلى طاعته قبل حرب الجمل (1)

و از سخنان آن حضرت است به پسر عباس چون او را نزد زبير فرستاد تا وى را به طاعت خويش بازگرداند،پيش از جنگ جمل

لاَ تَلْقَيَنَّ طَلْحَةَ (2)

با طلحه ديدار مكن

فَإِنَّكَ إِنْ تَلْقَهُ تَجِدْهُ كَالثَّوْرِ عَاقِصاً قَرْنَهُ (3)

كه گاوى را ماند شاخها راست كرده

يَرْكَبُ اَلصَّعْبَ وَ يَقُولُ هُوَ اَلذَّلُولُ (4)

به كار دشوار پا گذارد و آن را آسان پندارد

وَ لَكِنِ اِلْقَ اَلزُّبَيْرَ (5)

به سر وقت زبير رو

فَإِنَّهُ أَلْيَنُ عَرِيكَةً (6)

كه خويى نرمتر دارد

فَقُلْ لَهُ يَقُولُ لَكَ اِبْنُ خَالِكَ عَرَفْتَنِي بِالْحِجَازِ وَ أَنْكَرْتَنِي بِالْعِرَاقِ (7)

و بدو بگو خال‌زاده‌ات گويد:در حجاز مرا شناختى،و در عراق نرد بيگانگى باختى

فَمَا عَدَا مِمَّا بَدَا (8)

چه شد كه بر من تاختى

قال السيد الشريف و هو عليه‌السلام أول من سمعت منه هذه الكلمة أعني فما عدا مما بدا (9)

و از خطبه‌هاى آن حضرت است در يكى از روزهاى صفين