و من كلام له عليه‌السلام و فيها علة تسمية الشبهة شبهة ثم بيان حال الناس فيها (1)

و از خطبه‌هاى آن حضرت است در يكى از روزهاى صفين

وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ اَلشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ اَلْحَقَّ (2)

شبهه را شبهه ناميده‌اند چون حقّ را ماند

فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اَللَّهِ فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا اَلْيَقِينُ (3)

ليكن دوستان خدا را-فريفتن نتواند-كه يقين،چراغ-رهگذر-ايشان است

وَ دَلِيلُهُمْ سَمْتُ اَلْهُدَى (4)

و رستگارى راهبر

وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اَللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا اَلضَّلاَلُ (5)

امّا دشمنان خدا را گمراهى دعوت كننده است

وَ دَلِيلُهُمُ اَلْعَمَى (6)

و كورى همراه برنده

فَمَا يَنْجُو مِنَ اَلْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ (7)

پس نه آن كه بيم مرگ دارد،از آن رهد

وَ لاَ يُعْطَى اَلْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ (8)

و نه آن كه زندگانى جاودانه خواهد بدان رسد