و من خطبة له عليه‌السلام و فيها ينهى عن الغدر و يحذر منه (1)

و از خطبه‌هاى آن حضرت است

أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّ اَلْوَفَاءَ تَوْأَمُ اَلصِّدْقِ (2)

-مردم!-همانا وفا همزاد راستى است

وَ لاَ أَعْلَمُ جُنَّةً أَوْقَى مِنْهُ (3)

و هيچ سپرى چون وفا بازدارندۀ -گزند-نيست

وَ مَا يَغْدِرُ مَنْ عَلِمَ كَيْفَ اَلْمَرْجِعُ (4)

و بى‌وفايى نكند،آن كه مى‌داند او را چگونه بازگشتگاهى است

وَ لَقَدْ أَصْبَحْنَا فِي زَمَانٍ قَدِ اِتَّخَذَ أَكْثَرُ أَهْلِهِ اَلْغَدْرَ كَيْساً (5)

ما در روزگارى بسر مى‌بريم كه بيشتر مردم آن بى‌وفايى را زيركى دانند

وَ نَسَبَهُمْ أَهْلُ اَلْجَهْلِ فِيهِ إِلَى حُسْنِ اَلْحِيلَةِ (6)

و نادانان آن مردم را گربز و چاره‌انديش خوانند

مَا لَهُمْ قَاتَلَهُمُ اَللَّهُ (7)

خداشان كيفر دهد! چرا چنين مى‌پندارند

قَدْ يَرَى اَلْحُوَّلُ اَلْقُلَّبُ وَجْهَ اَلْحِيلَةِ (8)

گاه بود كه مرد آزموده و دانا از چارۀ كار آگاه است

وَ دُونَهَا مَانِعٌ مِنْ أَمْرِ اَللَّهِ وَ نَهْيِهِ (9)

امّا فرمان خدا وى را مانع راه است

فَيَدَعُهَا رَأْيَ عَيْنٍ بَعْدَ اَلْقُدْرَةِ عَلَيْهَا (10)

پس دانسته و توانا بر كار،چاره را واگذارد

وَ يَنْتَهِزُ فُرْصَتَهَا مَنْ لاَ حَرِيجَةَ لَهُ فِي اَلدِّينِ (11)

تا آن كه پرواى دين ندارد،فرصت شمارد و سود آن را بردارد