و من خطبة له عليه‌السلام و فيها يصف أصحابه بصفين حين طال منعهم له من قتال أهل الشام (1)

فَتَدَاكُّوا عَلَيَّ تَدَاكَّ اَلْإِبِلِ اَلْهِيمِ يَوْمَ وِرْدِهَا (2)

چنان بر من هجوم آوردند كه شتران تشنه به آبشخور روى آرند

وَ قَدْ أَرْسَلَهَا رَاعِيهَا (3)

و چراننده پاى‌بند آنها را بردارد

وَ خُلِعَتْ مَثَانِيهَا (4)

و يكديگر را بفشارند

حَتَّى ظَنَنْتُ أَنَّهُمْ قَاتِلِيَّ (5)

چندان كه پنداشتم خيال كشتن مرا در سر مى‌پرورانند

أَوْ بَعْضُهُمْ قَاتِلُ بَعْضٍ لَدَيَّ (6)

يا در محضر من بعضى خيال كشتن بعض ديگر را دارند

وَ قَدْ قَلَّبْتُ هَذَا اَلْأَمْرَ بَطْنَهُ وَ ظَهْرَهُ حَتَّى مَنَعَنِي اَلنَّوْمَ (7)

پشت و روى اين كار را نگريستم

فَمَا وَجَدْتُنِي يَسَعُنِي إِلاَّ قِتَالُهُمْ (8)

و ديدم جز اين رهى نيست كه جنگ با آنان را پيش گيرم

أَوِ اَلْجُحُودُ بِمَا جَاءَ بِهِ مُحَمَّدٌ صلى‌الله‌عليه‌وسلم (9)

يا آنچه را محمّد(ص)براى من آورده است نپذيرم

فَكَانَتْ مُعَالَجَةُ اَلْقِتَالِ أَهْوَنَ عَلَيَّ مِنْ مُعَالَجَةِ اَلْعِقَابِ (10)

پس پيكار را از تحمّل كيفر آسانتر ديدم

وَ مَوْتَاتُ اَلدُّنْيَا أَهْوَنَ عَلَيَّ مِنْ مَوْتَاتِ اَلْآخِرَةِ (11)

و رنج اين جهان را بر كيفر آن جهان بگزيدم