و من كلام له عليه‌السلام قاله لبعض أصحابه لما عزم على المسير إلى الخوارج (1)

و از خطبه‌هاى آن حضرت است در يكى از روزهاى صفين

و قد قال له إن سرت يا أمير المؤمنين في هذا الوقت (2)

يكى از اصحاب گفت:«اى امير مؤمنان از راه علم ستارگان گويم كه اگر در اين هنگام به راه افتى،ترسم به مراد خود نرسى

خشيت ألا تظفر بمرادك من طريق علم النجوم (3)

فقال عليه‌السلام أَ تَزْعُمُ أَنَّكَ تَهْدِي إِلَى اَلسَّاعَةِ اَلَّتِي مَنْ سَارَ فِيهَا صُرِفَ عَنْهُ اَلسُّوءُ (4)

»،امام(ع)فرمود: پندارى تو ساعتى را نشان مى‌دهى كه هر كه در آن به سفر رود بدى به وى نرسد

وَ تُخَوِّفُ مِنَ اَلسَّاعَةِ اَلَّتِي مَنْ سَارَ فِيهَا حَاقَ بِهِ اَلضُّرُّ (5)

و از ساعتى مى‌ترسانى كه اگر در آن،راه سفر پيش بگيرد،زيان وى را در ميان خويش گيرد

فَمَنْ صَدَّقَكَ بِهَذَا فَقَدْ كَذَّبَ اَلْقُرْآنَ (6)

هر كه تو را در اين سخن راستگو پندارد،قرآن را دروغ انگارد

وَ اِسْتَغْنَى عَنِ اَلاِسْتِعَانَةِ بِاللَّهِ فِي نَيْلِ اَلْمَحْبُوبِ وَ دَفْعِ اَلْمَكْرُوهِ (7)

و در رسيدن به مطلوب و دور كردن آنچه ناخوش است و نامحبوب،خود را از خدا بى‌نياز شمارد

وَ تَبْتَغِي فِي قَوْلِكَ لِلْعَامِلِ بِأَمْرِكَ أَنْ يُولِيَكَ اَلْحَمْدَ دُونَ رَبِّهِ (8)

تو،از آنكه سخنت را كار بندد، چشم دارى كه تو را سپاس دارد و پروردگارش را به حساب نيارد

لِأَنَّكَ بِزَعْمِكَ أَنْتَ هَدَيْتَهُ إِلَى اَلسَّاعَةِ اَلَّتِي نَالَ فِيهَا اَلنَّفْعَ (9)

چه به گمان خويش،ساعتى را بدو نشان داده‌اى كه در آن به سودى رسيده

وَ أَمِنَ اَلضُّرَّ (10)

و از زيانى رهيده است

ثم أقبل عليه‌السلام على الناس فقال (11)

سپس روى به مردم كرد و فرمود

أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِيَّاكُمْ وَ تَعَلُّمَ اَلنُّجُومِ (12)

اى مردم!از اخترشناسى روى بتابيد

إِلاَّ مَا يُهْتَدَى بِهِ فِي بَرٍّ أَوْ بَحْرٍ (13)

جز آنچه بدان راه دريا و بيابان را يابيد

فَإِنَّهَا تَدْعُو إِلَى اَلْكَهَانَةِ (14)

كه اين دانش به غيب گويى مى‌كشاند-و غيب را جز خدا نداند

وَ اَلْمُنَجِّمُ كَالْكَاهِنِ (15)

منجّم چون غيبگوست

وَ اَلْكَاهِنُ كَالسَّاحِرِ (16)

وَ اَلسَّاحِرُ كَالْكَافِرِ (17)

و غيبگو چون جادوگر و جادوگر چون كافر است

وَ اَلْكَافِرُ فِي اَلنَّارِ (18)

و كافر در آذر

سِيرُوا عَلَى اِسْمِ اَللَّهِ (19)

به نام خدا به راه بيفتيد