و من كلام له عليه‌السلام في ذم صفة الدنيا (1)

و از سخنان آن حضرت است در وصف دنيا

مَا أَصِفُ مِنْ دَارٍ أَوَّلُهَا عَنَاءٌ (2)

چه ستايم خانه‌اى را كه آغاز آن رنج بردن است

وَ آخِرُهَا فَنَاءٌ (3)

و پايان آن مردن

فِي حَلاَلِهَا حِسَابٌ (4)

در حلال آن حساب است

وَ فِي حَرَامِهَا عِقَابٌ (5)

و در حرام آن عقاب

مَنِ اِسْتَغْنَى فِيهَا فُتِنَ (6)

آن كه در آن بى‌نياز است، گرفتار است

وَ مَنِ اِفْتَقَرَ فِيهَا حَزِنَ (7)

و آن كه مستمند است اندوهبار

وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ (8)

آن كه در پى آن كوشيد بدان نرسيد

وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ (9)

و آن كه به دنبال آن نرفت،او رام وى گرديد

وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ (10)

آن كه بدان نگريست، حقيقت را به وى نمود

وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ (11)

و آن كه در آن نگريست،ديده‌اش را برهم دوخت

قال الشريف أقول و إذا تأمل المتأمل قوله عليه‌السلام و من أبصر بها بصرته (12)

مى‌گويم،اگر نگرنده در گفتۀ امام«من أبصر بها بصّرته»نيك بينديشد

وجد تحته من المعنى العجيب (13)

در آن از معنى عجيب

و الغرض البعيد (14)

و انديشۀ ژرف‌نگر آن بيند

ما لا تبلغ غايته و لا يدرك غوره (15)

لا سيما إذا قرن إليه قوله و من أبصر إليها أعمته (16)

كه به نهايت آن نتوان رسيد،و ژرفاى آن را نتوان ديد به خصوص كه با گفتۀ او(ع)مقارن شود كه«و من أبصر اليها أعمته

فإنه يجد الفرق بين أبصر بها و أبصر إليها (17)

»كه فرق ميان«أبصر بها»و«أبصر اليها»تا كجاست

واضحا نيرا و عجيبا باهرا (18)

و پايۀ بلاغت اين سخن چه آشكار پيداست