سورة العادیات
بِسمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ
وَالعٰدِيٰتِ ضَبحًا (1)
سوگند به اسبان دوندهای که نفس زنان (به سوی میدان جهاد) پیش رفتند.
فَالمورِيٰتِ قَدحًا (2)
و سوگند به آنها (که بر اثر برخورد سمشان به سنگهای بیابان) جرقه های آتش افروختند.
فَالمُغيرٰتِ صُبحًا (3)
و با دمیدن صبح بر دشمن یورش بردند.
فَاَثَرنَ بِهٖ نَقعًا (4)
و گرد و غبار به هر سو پراکنده کردند.
فَوَسَطنَ بِهٖ جَمعًا (5)
و (ناگهان) در میان دشمن ظاهر شدند.
اِنَّ الاِنسانَ لِرَبِّهٖ لَكَنودٌ (6)
که انسان در برابر نعمتهای پروردگارش ناسپاس و بخیل است.
وَ اِنَّهۥ عَليٰ ذٰلِكَ لَشَهيدٌ (7)
و او خود نیز بر این معنی گواه است.
وَ اِنَّهۥ لِحُبِّ الخَيرِ لَشَديدٌ (8)
او علاقه شدیدی به مال دارد.
اَفَلا يَعلَمُ اِذا بُعثِرَ ما فِي القُبورِ (9)
آیا نمیداند روزی که تمام آنچه در قبرهاست زنده میشود.
وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدورِ (10)
و آنچه در درون سینه ها است آشکار میگردد.
اِنَّ رَبَّهُم بِهِم يَومَئِذٍ لَخَبيرٌ (11)
در آن روز پروردگارشان از آنها کاملا با خبر است.