سورة ابراهیم
بِسمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ
الٓرؕ كِتٰبٌ اَنزَلنٰهُ اِلَيكَ لِتُخرِجَ النّاسَ مِنَ الظُّلُمـٰتِ اِلَي النّورِ بِـاِذنِ رَبِّهِم اِليٰ صِراطِ العَزيزِ الحَميدِ (1)
الر – این کتابی است که بر تو نازل کردیم تا مردم را از تاریکیهای (شرک و ظلم و طغیان) به سوی روشنائی (ایمان و عدل و صلح) به فرمان پروردگارشان درآوری، به سوی راه خداوند عزیز و حمید.
اؘللهِ الَّذي لَهۥ ما فِي السَّمٰوٰتِ وَ ما فِي الاَرضِؕ وَ وَيلٌ لِلكٰفِرينَ مِن عَذابٍ شَديدٍ (2)
همان خدائی که آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن او است، وای بر کافران از مجازات شدید.
اؘلَّذينَ يَستَحِبّونَ الحَيوٰةَ الدُّنيا عَلَي الأخِرَةِ وَ يَصُدّونَ عَن سَبيلِ اللهِ وَ يَبغونَها عِوَجًاۚ اُولئِكَ في ضَلٰلٍ بَعيدٍ (3)
همانها که زندگی دنیا را بر آخرت ترجیح میدهند و (مردم را) از راه الله باز میدارند و میخواهند راه حق را منحرف سازند آنها در گمراهی دوری هستند!
وَ مآ اَرسَلنا مِن رَسولٍ اِلّا بِلِسانِ قَومِهٖ لِيُبَيِّنَ لَهُمۚ فَيُضِلُّ اللهُ مَن يَشآءُ وَ يَهدي مَن يَشآءُۚ وَهُوَالعَزيزُ الحَكيمُ (4)
ما هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر به زبان قومش تا (حقایق را) برای آنها آشکار سازد، سپس خدا هر کس را بخواهد (و مستحق بداند) گمراه و هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) هدایت میکند، و او توانا و حکیم است.
وَ لَقَد اَرسَلنا موسيٰ بِئئايٰتِنآ اَن اَخرِج قَومَكَ مِنَ الظُّلُمٰتِ اِلَي النّورِ وَ ذَكِّرهُم بِاَيّامِ اللهِۚ اِنَّ في ذٰلِكَ لَأيٰتٍ لِكُلِّ صَبّارٍ شَكورٍ (5)
ما موسی را با آیات خود فرستادیم (و دستور دادیم) قوم خود را از ظلمات به نور بیرون آر، و ایام الله را به آنها متذکر شو، در این، نشانه هائی است برای هر صبر کننده شکرگزار.
وَ اِذ قالَ موسيٰ لِقَومِهِ اذكُروا نِعمَةَ اللهِ عَلَيكُم اِذ اَنجیــٰكُم مِن ءالِ فِرعَونَ يَسومونَكُم سوٓءَ العَذابِ وَ يُذَبِّحونَ اَبنآءَكُم وَ يَستَحيونَ نِسآءَكُمۚ وَ في ذٰلِكُم بَلآءٌ مِن رَبِّكُم عَظيمٌ (6)
و بخاطر بیاور هنگامی را که موسی به قومش گفت نعمت خدا را بر خود به یاد داشته باشید، زمانی که شما را از (چنگال) آل فرعون رهائی بخشید، همانها که شما را به بدترین وجهی عذاب میکردند و پسرانتان را سر میبریدند و زنانتان را (برای خدمتکاری) زنده میگذاشتند، و در این، آزمایش بزرگی از طرف پروردگارتان بود.
وَ اِذ تَاَذَّنَ رَبُّكُم لَئِن شَكَرتُم لَاَزيدَنَّكُم ؗ وَ لَئِن كَفَرتُم اِنَّ عَذابي لَشَديدٌ (7)
(همچنین) بخاطر بیاورید هنگامی را که پروردگارتان اعلام داشت که اگر شکر گزاری کنید (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود و اگر کفران کنید مجازاتم شدید است!
وَ قالَ موسيٰٓ اِن تَكفُروٓا اَنتُم وَ مَن فِي الاَرضِ جَميعًا فَاِنَّ اللهَ لَغَنِيٌّ حَميدٌ (8)
موسی (به بنی اسرائیل) گفت اگر شما و همه مردم روی زمین کافر شوید (به خدا زیانی نمیرسد) چرا که خداوند بینیاز و شایسته ستایش است.
اَلَم يَأتِكُم نَبَؤُا الَّذينَ مِن قَبلِكُم قَومِ نوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمودَ وَ الَّذينَ مِن بَعدِهِمۚ لايَعلَمُهُم اِلَّا اللهُۚ جآءَتهُم رُسُلُهُم بِالبَيِّنٰتِ فَرَدّوٓا اَيدِيَهُم فيٓ اَفواهِهِم وَ قالوٓا اِنّا كَفَرنا بِمآ اُرسِلتُم بِهٖ وَ اِنّا لَفي شَكٍّ مِمّا تَدعونَنآ اِلَيهِ مُريبٍ (9)
آیا خبر آنها که پیش از شما بودند به شما نرسیده: قوم نوح و عاد و ثمود و آنها که پس از ایشان بودند، همانها که جز خداوند از آنان آگاه نیست، پیامبرانشان با دلائل روشن به سوی آنها آمدند، ولی آنها (از روی تعجب و استهزا) دست بر دهان گرفتند و گفتند که ما به آنچه شما مامور آن هستید کافریم، و نسبت به آنچه ما را به سوی آن میخوانید تردید داریم!
قالَت رُسُلُهُم اَفِي اللهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّمٰوٰتِ وَ الاَرضِ ؗ يَدعوكُم لِيَغفِرَ لَكُم مِن ذُنوبِكُم وَ يُؤَخِّرَكُم اِليٰٓ اَجَلٍ مُسَمًّيۚ قالوٓا اِن اَنتُم اِلّا بَشَرٌ مِثلُنا تُريدونَ اَن تَصُدّونا عَمّا كانَ يَعبُدُ ءابآؤُنا فَأتونا بِسُلطٰنٍ مُبينٍ (10)
رسولان آنها گفتند آیا در خدا شک است؟! خدائی که آسمانها و زمین را آفریده؟! او که شما را دعوت میکند تا گناهانتان را ببخشد، و تا موعد مقرری شما را باقی گذارد، آنها گفتند (ما اینها را نمیفهمیم همین اندازه میدانیم) شما انسانهائی همانند ما هستید و میخواهید ما را از آنچه پدرانمان میپرستیدند باز دارید، شما دلیل روشنی برای ما بیاورید!
قالَت لَهُم رُسُلُهُم اِن نَحنُ اِلّا بَشَرٌ مِثلُكُم وَ لٰكِنَّ اللهَ يَمُنُّ عَليٰ مَن يَشآءُ مِن عِبادِهٖ ؗ وَ ما كانَ لَنآ اَن نَأتِيَكُم بِسُلطٰنٍ اِلّا بِاِذنِ اللهِۚ وَ عَلَي اللهِ فَليَتَوَكَّلِ المُؤمِنونَ (11)
پیامبرانشان به آنها گفتند درست است که ما بشری همانند شما هستیم ولی خداوند بر هر کس از بندگانش بخواهد (و شایسته ببیند) نعمت میبخشد (و مقام رسالت عطا میکند) و ما هرگز نمیتوانیم معجزه ای جز به فرمان خدا بیاوریم (و از تهدیدهای شما نمیهراسیم) و افراد با ایمان باید تنها بر خدا توکل کنند.
وَ ما لَنآ اَلّا نَتَوَكَّلَ عَلَي اللهِ وَ قَد هَدیــٰنا سُبُلَناۚ وَ لَنَصبِرَنَّ عَليٰ مآ ءاذَيتُموناۚ وَ عَلَي اللهِ فَليَتَوَكَّلِ المُتَوَكِّلونَ (12)
چرا ما بر خدا توکل نکنیم با اینکه ما را به راههای (سعادت) مان رهبری کرده، و ما به طور مسلم در برابر آزارهای شما صبر خواهیم کرد (و دست از انجام رسالت خویش برنمیداریم) و توکل کنندگان باید فقط بر خدا توکل کنند!
وَ قالَ الَّذينَ كَفَروا لِرُسُلِهِم لَنُخرِجَنَّكُم مِن اَرضِنآ اَو لَتَعودُنَّ في مِلَّتِناؗ فَاَوحيٰٓ اِلَيهِم رَبُّهُم لَنُهلِكَنَّ الظٰلِمينَ (13)
کسانی که کافر شدند به پیامبران خود گفتند ما قطعا شما را از سرزمین خود اخراج خواهیم کرد، مگر اینکه به آئین ما بازگردید، در اینحال پروردگارشان به آنها وحی فرستاد که من ظالمان را هلاک میکنم.
وَ لَنُسكِنَنَّكُمُ الاَرضَ مِن بَعدِهِمۚ ذٰلِكَ لِمَن خافَ مَقامي وَ خافَ وَعيدِ (14)
و شما را در زمین بعد از آنها سکونت خواهیم بخشید، این (موفقیت) برای کسی است که از مقام (عدالت) من بترسد و از عذاب (من) بیمناک باشد.
وَ استَفتَحوا وَ خابَ كُلُّ جَبّارٍ عَنيدٍ (15)
آنها (از خدا) تقاضای فتح و پیروزی کردند، و هر گردنکش منحرفی نومید و نابود شد.
مِن وَرآئِهٖ جَهَنَّمُ وَ يُسقيٰ مِن مآءٍ صَديدٍ (16)
به دنبال او جهنم خواهد بود و از آب بد بوی متعفنی نوشانده میشود.
يَتَجَرَّعُهۥ وَ لايَكادُ يُسيغُهۥ وَ يَأتيهِ المَوتُ مِن كُلِّ مَكانٍ وَ ما هُوَ بِمَيِّتٍؗ وَ مِن وَرآئِهٖ عَذابٌ غَليظٌ (17)
به زحمت جرعه جرعه آنرا سر میکشد و هرگز به میل خود حاضر نیست آنرا بیاشامد و مرگ از هر مکانی به سراغ او میآید، ولی با اینهمه نمیمیرد! و بدنبال آن عذاب شدیدی است.
مَثَلُ الَّذينَ كَفَروا بِرَبِّهِم اَعمالُهُم كَرَمادِ ࣙ اشتَدَّت بِهِ الرّيحُ في يَومٍ عاصِفٍ ؗ لايَقدِرونَ مِمّا كَسَبوا عَليٰ شَيءٍۚ ذٰلِكَ هُوَالضَّلٰلُ البَعيدُ (18)
اعمال کسانی که به پروردگارشان کافر شدند همچون خاکستری است در برابر تندباد در یک روز طوفانی، آنها توانائی ندارند کمترین چیزی از آنچه را انجام داده اند به دست آورند و این گمراهی دور و درازی است.
اَلَم تَرَ اَنَّ اللهَ خَلَقَ السَّمـٰوٰتِ وَ الاَرضَ بِالحَقِّۚ اِن يَشَأ يُذهِبكُم وَ يَأتِ بِخَلقٍ جَديدٍ (19)
آیا ندیدی که خداوند آسمانها و زمین را به حق آفریده، اگر اراده کند شما را میبرد و خلق تازه ای میآورد.
وَ ما ذٰلِكَ عَلَي اللهِ بِعَزيزٍ (20)
و این کار برای خدا مشکل نیست.
وَ بَرَزوا لِله جَميعًا ؗ فَقالَ الضُّعَفٰٓؤُا لِلَّذينَ استَكبَروٓا اِنّا كُنّا لَكُم تَبَعًا فَهَل اَنتُم مُغنونَ عَنّا مِن عَذابِ اللهِ مِن شَيءٍۚ قالوا لَو هَدیــٰنَا اللهُ لَهَدَينٰكُمؗ سَوآءٌ عَلَينآ اَجَزِعنآ اَم صَبَرنا ما لَنا مِن مَحيصٍ (21)
و (قیامت) همه آنها در برابر خدا ظاهر میشوند در این هنگام ضعفاء (پیروان نادان) به مستکبران میگویند ما پیروان شما بودیم، آیا (اکنون که بخاطر پیروی از شما گرفتار مجازات الهی شده ایم) شما حاضرید سهمی از عذاب الهی را بپذیرید و از ما بردارید؟ آنها میگویند: اگر خدا ما را (به سوی رهائی از عذاب) هدایت کرده بود ما نیز شما را هدایت میکردیم (کار از اینها گذشته است) چه بیتابی کنیم و چه شکیبائی، تفاوتی برای ما ندارد، راه نجاتی نیست.
وَ قالَ الشَّيطٰنُ لَمّا قُضِيَ الاَمرُ اِنَّ اللهَ وَعَدَكُم وَعدَ الحَقِّ وَ وَعَدتُكُم فَاَخلَفتُكُمؗ وَ ما كانَ لِيَ عَلَيكُم مِن سُلطٰنٍ اِلّآ اَن دَعَوتُكُم فَاستَجَبتُم لي ؗ فَلا تَلوموني وَ لوموٓا اَنفُسَكُمؗ مآ اَنَا بِمُصرِخِكُم وَ مآ اَنتُم بِمُصرِخِيَّ ؗ اِنّي كَفَرتُ بِمآ اَشرَكتُمونِ مِن قَبلُۚ اِنَّ الظٰلِمينَ لَهُم عَذابٌ اَليمٌ (22)
و شیطان هنگامی که کار تمام میشود میگوید خداوند به شما وعده حق داد و من هم به شما وعده (باطل) دادم و تخلف کردم، من بر شما تسلطی نداشتم جز اینکه دعوتتان کردم و شما پذیرفتید، بنابراین مرا سرزنش نکنید، خود را سرزنش کنید، نه من فریادرس شما هستم، و نه شما فریادرس من، من نسبت به شرک شما درباره خود که از قبل داشتید (و اطاعت مرا همردیف اطاعت خدا قرار دادید) بیزار و کافرم، مسلما ستمکاران عذاب دردناکی دارند.
وَ اُدخِلَ الَّذينَ ءامَنوا وَ عَمِلُوا الصّٰلِحـٰتِ جَنّٰتٍ تَجري مِن تَحتِهَا الاَنهٰرُ خٰلِدينَ فيها بِـاِذنِ رَبِّهِم ࣕ تَحِيَّتُهُم فيها سَلٰمٌ (23)
و آنها که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند به باغهای بهشت داخل میشوند، باغهائی که نهرها از زیر درختانش جاری است، جاودانه به اذن پروردگارشان در آن میمانند، و تحیت آنها در آن سلام است.
اَلَم تَرَ كَيفَ ضَرَبَ اللهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ اَصلُها ثابِتٌ وَ فَرعُها فِي السَّمآءِ (24)
آیا ندیدی چگونه خداوند کلمه طیبه (و گفتار پاکیزه) را به درخت پاکیزه ای تشبیه کرده که ریشه آن (در زمین) ثابت و شاخه آن در آسمان است؟!
تُؤتيٓ اُكُلَها كُلَّ حينٍ بِـاِذنِ رَبِّهاؕ وَ يَضرِبُ اللهُ الاَمثالَ لِلنّاسِ لَعَلَّهُم يَتَذَكَّرونَ (25)
میوه های خود را هر زمان به اذن پروردگارش میدهد، و خداوند برای مردم مثلها میزند شاید متذکر شوند، (و پند گیرند).
وَ مَثَلُ كَلِمَةٍ خَبيثَةٍ كَشَجَرَةٍ خَبيثَةِ ࣙ اجتُثَّت مِن فَوقِ الاَرضِ ما لَها مِن قَرارٍ (26)
و (همچنین) کلمه خبیثه را به درخت ناپاکی تشبیه کرده که از زمین برکنده شده، و قرار و ثباتی ندارد.
يُثَبِّتُ اللهُ الَّذينَ ءامَنوا بِالقَولِ الثّابِتِ فِي الحَيوٰةِ الدُّنيا وَ فِي الأخِرَةِ ؗ وَ يُضِلُّ اللهُ الظٰلِمينَۚ وَ يَفعَلُ اللهُ ما يَشآءُ (27)
خداوند کسانی را که ایمان آوردند بخاطر گفتار و اعتقاد ثابتشان ثابت قدم میدارد، هم در این جهان و هم در سرای دیگر، و ستمگران را گمراه میسازد (و لطف خود را از آنها بر میگیرد) و خداوند هر کار را بخواهد (و صلاح بداند) انجام میدهد.
اَلَم تَرَ اِلَي الَّذينَ بَدَّلوا نِعمَتَ اللهِ كُفرًا وَ اَحَلّوا قَومَهُم دارَ البَوارِ (28)
آیا ندیدی کسانی را که نعمت خدا را به کفران تبدیل کردند و جمعیت خود را به دار البوار (نیستی و نابودی) کشاندند.
جَهَنَّمَ يَصلَونَها ؗ وَ بِئسَ القَرارُ (29)
(دار البوار همان) جهنم است که آنها در آتش آن وارد میشوند و بد قرارگاهی است.
وَ جَعَلوا لِله اَندادًا لِيُضِلّوا عَن سَبيلِهٖۚ قُل تَمَتَّعوا فَاِنَّ مَصيرَكُم اِلَي النّارِ (30)
آنها برای خدا شبیهانی قرار داده اند تا (مردم را) از راه او (منحرف و) گمراه سازند بگو (چند روزی) از زندگی دنیا (و لذات آن) بهره گیرید اما سرانجام کار شما به سوی آتش (دوزخ) است.
قُل لِعِبادِيَ الَّذينَ ءامَنوا يُقيمُوا الصَّلوٰةَ وَ يُنفِقوا مِمّا رَزَقنٰهُم سِرًّا وَ عَلانِيَةً مِن قَبلِ اَن يَأتِيَ يَومٌ لابَيعٌ فيهِ وَ لاخِلٰلٌ (31)
بگو به بندگان من که ایمان آورده اند، نماز را بر پا دارند و از آنچه به آنها روزی داده ایم پنهان و آشکار انفاق کنند پیش از آنکه روزی فرا رسد که نه در آن خرید و فروش است و نه دوستی (نه با مال میتوانند از چنگال کیفر خدا رهائی یابند و نه با پیوندهای مادی).
اؘللهُ الَّذي خَلَقَ السَّمـٰوٰتِ وَ الاَرضَ وَ اَنزَلَ مِنَ السَّمآءِ مآءً فَاَخرَجَ بِهٖ مِنَ الثَّمَرٰتِ رِزقًا لَكُمؗ وَ سَخَّرَ لَكُمُ الفُلكَ لِتَجرِيَ فِي البَحرِ بِاَمرِهٖؗ وَ سَخَّرَ لَكُمُ الاَنهٰرَ (32)
خداوند همان کسی است که آسمانها و زمین را آفریده و از آسمان آبی نازل کرده و با آن میوه ها (ی مختلف) را خارج ساخت و روزی شما قرار داد و کشتی را مسخر شما گردانید تا بر صفحه دریا به فرمان او حرکت کنند و نهرها را (نیز) مسخر شما گرداند.
وَ سَخَّرَ لَكُمُ الشَّمسَ وَ القَمَرَ دآئِبَينِ ؗ وَ سَخَّرَ لَكُمُ الَّيلَ وَ النَّهارَ (33)
خورشید و ماه را که با برنامه منظمی در کارند به تسخیر شما در آورد و شب و روز را (نیز) مسخر
وَ ءاتیــٰكُم مِن كُلِّ ما سَاَلتُموهُۚ وَاِن تَعُدّوا نِعمَتَ اللهِ لاتُحصوهآۚ اِنَّ الاِنسانَ لَظَلومٌ كَفّارٌ (34)
و از هر چیزی که از او تقاضا کردید به شما داد و اگر نعمتهای خدا را بشمارید هرگز آنها را احصاء نخواهید کرد انسان ستمگر و کفران کننده است.
وَ اِذ قالَ اِبرٰهيمُ رَبِّ اجعَل هٰذَا البَلَدَ ءامِنًا وَ اجنُبني وَ بَنِيَّ اَن نَعبُدَ الاَصنامَ (35)
(به یاد آورید) زمانی را که ابراهیم گفت پروردگارا این شهر (مکه) را شهر امنی قرار ده و من و فرزندانم را از پرستش بتها دور نگاهدار.
رَبِّ اِنَّهُنَّ اَضلَلنَ كَثيرًا مِنَ النّاسِ ؗ فَمَن تَبِعَني فَاِنَّهۥ مِنّي ؗ وَ مَن عَصاني فَاِنَّكَ غَفورٌ رَحيمٌ (36)
پروردگارا آنها (بتها) بسیاری از مردم را گمراه ساختند هر کس از من پیروی کند از من است و هر کس نافرمانی من کند تو بخشنده و مهربانی.
رَبَّنآ اِنّيٓ اَسكَنتُ مِن ذُرِّيَّتي بِوادٍ غَيرِ ذي زَرعٍ عِندَ بَيتِكَ المُحَرَّمِ ࣕ رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلوٰةَۚ فَاجعَل اَفئئِدَةً مِنَ النّاسِ تَهويٓ اِلَيهِم وَ ارزُقهُم مِنَ الثَّمَرٰتِ لَعَلَّهُم يَشكُرونَ (37)
پروردگارا من بعضی از فرزندانم را در سرزمین بیآب و علفی در کنار خانه ای که حرم تو است ساکن ساختم تا نماز را بر پای دارند، تو قلبهای گروهی از مردم را متوجه آنها ساز و از ثمرات به آنها روزی ده شاید آنان شکر تو را بجای آورند.
رَبَّنآ اِنَّكَ تَعلَمُ ما نُخفي وَ ما نُعلِنُۚ وَ ما يَخفيٰ عَلَي اللهِ مِن شَيءٍ فِي الاَرضِ وَ لا فِي السَّمآءِ (38)
پروردگارا تو میدانی آنچه را ما پنهان و یا آشکار میکنیم، و چیزی در زمین و آسمان بر خدا پنهان نیست.
اؘلحَمدُ لِله الَّذي وَهَبَ لي عَلَي الكِبَرِ اِسمٰعيلَ وَ اِسحٰقَۚ اِنَّ رَبّي لَسَميعُ الدُّعآءِ (39)
حمد خدای را که در سن پیری اسماعیل و اسحاق را به من بخشید مسلما خدای من دعا را میشنود (و اجابت میکند).
رَبِّ اجعَلني مُقيمَ الصَّلوٰةِ وَ مِن ذُرِّيَّتيۚ رَبَّنا وَ تَقَبَّل دُعآءِ (40)
پروردگارا مرا برپا کننده نماز قرار ده و از فرزندان من نیز چنین کن پروردگارا دعای (ما را) بپذیر.
رَبَّنَا اغفِرلي وَ لِوالِدَيَّ وَ لِلمُؤمِنينَ يَومَ يَقومُ الحِسابُ (41)
پروردگارا من و پدر و مادرم و همه مؤ منان را روزی که حساب بر پا میشود بیامرز.
وَ لاتَحسَبَنَّ اللهَ غافِلًا عَمّا يَعمَلُ الظٰلِمونَۚ اِنَّما يُؤَخِّرُهُم لِيَومٍ تَشخَصُ فيهِ الاَبصارُ (42)
و گمان مبر که خدا از کارهای ظالمان غافل است (نه، بلکه کیفر) آنها را تاخیر انداخته برای روزی که چشمها در آن (از ترس و وحشت) از حرکت باز میایستد.
مُهطِعينَ مُقنِعي رُءوسِهِم لايَرتَدُّ اِلَيهِم طَرفُهُم ؗ وَ اَفئئِدَتُهُم هَوآءٌ (43)
گردنها برافراشته، سر به آسمان کرده، حتی پلک چشمهایشان بیحرکت میماند (چرا که به هر طرف نگاه کنند نشانه های عذاب آشکار است) و (لذا) دلهایشان به کلی (فرو میریزد و) خالی میگردد!
وَ اَنذِرِ النّاسَ يَومَ يَأتيهِمُ العَذابُ فَيَقولُ الَّذينَ ظَلَموا رَبَّنآ اَخِّرنآ اِليٰٓ اَجَلٍ قَريبٍ نُجِب دَعوَتَكَ وَ نَتَّبِعِ الرُّسُلَۚ اَوَلَم تَكونوٓا اَقسَمتُم مِن قَبلُ ما لَكُم مِن زَوالٍ (44)
و مردم را از روزی که عذاب الهی به سراغشان میآید بترسان، آن روز که ظالمان میگویند پروردگارا مدت کوتاهی ما را مهلت ده، تا دعوت تو را بپذیریم، و از پیامبران پیروی کنیم (اما به زودی این پاسخ را میشنوند که) مگر قبلا شما سوگند یاد نکرده بودید که زوال و فنائی برای شما نیست؟!
وَ سَكَنتُم في مَسٰكِنِ الَّذينَ ظَلَموٓا اَنفُسَهُم وَ تَبَيَّنَ لَكُم كَيفَ فَعَلنا بِهِم ؗ وَ ضَرَبنا لَكُمُ الاَمثالَ (45)
(شماها نبودید که) در منازل (و کاخهای) کسانی که به خویشتن ستم کردند سکنی گزیدید؟ و برای شما آشکار شد چگونه با آنها رفتار کردیم، و برای شما مثلها (از سرگذشت پیشینیان) زدیم (باز هم بیدار نشدید).
وَ قَد مَكَروا مَكرَهُم وَ عِندَ اللهِ مَكرُهُم ؗ وَ اِن كانَ مَكرُهُم لِتَزولَ مِنهُ الجِبالُ (46)
آنها نهایت مکر خود را به کار زدند، و همه مکرها (و توطئه هاشان) نزد خدا آشکار است، هر چند کوهها با مکرشان از جا برکنده شود!
فَلا تَحسَبَنَّ اللهَ مُخلِفَ وَعدِهٖ رُسُلَهٓۥۚ اِنَّ اللهَ عَزيزٌ ذُو انتِقامٍ (47)
و گمان مبر که خدا وعدهای را که به پیامبرانش داده تخلف کند، چرا که خداوند قادر و منتقم است.
يَومَ تُبَدَّلُ الاَرضُ غَيرَ الاَرضِ وَ السَّمٰوٰتُ ؗ وَ بَرَزوا لِله الواحِدِ القَهّارِ (48)
در آن روز که این زمین به زمین دیگر و آسمانها (به آسمانهای دیگر) تبدیل میشوند، و آنها در پیشگاه خداوند واحد قهار ظاهر میگردند.
وَ تَرَي المُجرِمينَ يَومَئِذٍ مُقَرَّنينَ فِي الاَصفادِ (49)
و در آن روز مجرمان را با هم در غل و زنجیر میبینی (غل و زنجیری که دستها و گردنهایشان را بهم بسته).
سَرابيلُهُم مِن قَطِرانٍ وَ تَغشيٰ وُجوهَهُمُ النّارُ (50)
لباسشان از قطران (ماده چسبنده بد بوی قابل اشتعال) است، و صورتهایشان را آتش میپوشاند
لِيَجزِيَ اللهُ كُلَّ نَفسٍ ما كَسَبَتۚ اِنَّ اللهَ سَريعُ الحِسابِ (51)
تا خداوند هر کس را هر آنچه انجام داده جزا دهد چرا که خدا سریع الحساب است.
هٰذا بَلٰغٌ لِلنّاسِ وَ لِيُنذَروا بِهٖ وَ لِيَعلَموٓا اَنَّما هُوَاِلٰهٌ واحِدٌ وَ لِيَذَّكَّرَ اُولُوا الاَلبابِ (52)
این (قرآن) ابلاغی است برای (عموم) مردم، تا همه انذار شوند، و بدانند او معبود واحد است و تا صاحبان مغز (و اندیشه) پند گیرند.