سورة الحشر
بِسمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ
سَبَّحَ لِله ما فِي السَّمٰوٰتِ وَ ما فِي الاَرضِؗ وَ هُوَالعَزيزُ الحَكيمُ (1)
آنچه در آسمانها و زمین وجود دارد برای خدا تسبیح میگوید، و او عزیز و حکیم است.
هُوَالَّذيٓ اَخرَجَ الَّذينَ كَفَروا مِن اَهلِ الكِتٰبِ مِن دِيارِهِم لِاَوَّلِ الحَشرِۚ ما ظَنَنتُم اَن يَخرُجوا ؗ وَ ظَنّوٓا اَنَّهُم ما نِعَتُهُم حُصونُهُم مِنَ اللهِ فَاَتیــٰهُمُ اللهُ مِن حَيثُ لَم يَحتَسِبوا وَ قَذَفَ في قُلوبِهِمُ الرُّعبَؗ يُخرِبونَ بُيوتَهُم بِاَيديهِم وَ اَيدِي المُؤمِنينَۚ فَاعتَبِروا يٰٓـاُولِي الاَبصارِ (2)
او کسی است که کافران اهل کتاب را در اولین برخورد (با مسلمانان) از خانه هایشان بیرون راند، گمان نمیکردید آنها خارج شوند، و خودشان نیز گمان میکردند که دژهای محکمشان آنها را از عذاب الهی مانع میشود، اما خداوند از آنجا که گمان نمیکردند به سراغشان آمد، و در قلب آنها ترس و وحشت افکند، به گونه ای که خانه های خود را با دست خویش و با دست مؤ منان ویران میکردند، پس عبرت بگیرید ای صاحبان چشم!
وَ لَولآ اَن كَتَبَ اللهُ عَلَيهِمُ الجَلآءَ لَعَذَّبَهُم فِي الدُّنياۚ وَ لَهُم فِي الأخِرَةِ عَذابُ النّارِ (3)
و اگر نه این بود که خداوند جلای وطن را بر آنها مقرر داشته بود آنها را در همین دنیا مجازات میکرد، و برای آنها در آخرت نیز عذاب آتش است.
ذٰلِكَ بِاَنَّهُم شآقُّوا اللهَ وَ رَسولَهۥۚ وَ مَن يُشآقِّ اللهَ فَاِنَّ اللهَ شَديدُ العِقابِ (4)
این به خاطر آن است که آنها با خدا و رسولش دشمنی کردند و هر کس با خدا دشمنی کند عذاب الهی (در حق او) شدید است.
ما قَطَعتُم مِن لينَةٍ اَو تَرَكتُموها قآئِمَةً عَليٰٓ اُصولِها فَبِاِذنِ اللهِ وَ لِيُخزِيَ الفٰسِقينَ (5)
هر درخت باارزش نخل را قطع و یا آن را به حال خود واگذار کردید، همه به فرمان خدا بود، و هدف این بود که فاسقان را خوار و رسوا کند.
وَ مآ اَفآءَ اللهُ عَليٰ رَسولِهٖ مِنهُم فَمآ اَو جَفتُم عَلَيهِ مِن خَيلٍ وَ لارِكابٍ وَلٰكِنَّ اللهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهۥ عَليٰ مَن يَشآءُۚوَ اللهُ عَليٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ (6)
آنچه را خدا به رسولش از آنها (از یهود) بازگرداند چیزی است که شما برای به دست آوردن آن (زحمتی نکشیدید) نه اسبی تاختید و نه شتری، ولی خداوند رسولان خود را بر هر کس بخواهد مسلط میسازد، و خدا بر هر چیز قادر است.
مآ اَفآءَ اللهُ عَليٰ رَسولِهٖ مِن اَهلِ القُريٰ فَلِلّٰهِ وَ لِلرَّسولِ وَ لِذِي القُربيٰ وَ اليَتٰميٰ وَ المَسٰكينِ وَ ابنِ السَّبيلِ كَي لايَكونَ دولَةً بَينَ الاَغنِيآءِ مِنكُمۚ وَ مآ ءاتیــٰكُمُ الرَّسولُ فَخُذوهُ وَ ما نَهیــٰكُم عَنهُ فَانتَهواۚ وَ اتَّقُوا اللهَ ؗ اِنَّ اللهَ شَديدُ العِقابِ (7)
آنچه را خداوند از اهل این آبادیها به رسولش بازگرداند از آن خدا، و رسول، و خویشاوندان او و یتیمان، و مستمندان، و در راه ماندگان است، تا (این اموال عظیم) دست به دست میان ثروتمندان شما نگردد، آنچه را رسول خدا برای شما آورده بگیرید و اجرا کنید، و آنچه را از آن نهی کرده خودداری نمائید، و از مخالفت خدا بپرهیزید که خداوند شدیدالعقاب است.
لِلفُقَرآءِ المُهٰجِرينَ الَّذينَ اُخرِجوا مِن دِيارِهِم وَ اَموالِهِم يَبتَغونَ فَضلًا مِنَ اللهِ وَ رِضوانًا وَ يَنصُرونَ اللهَ وَ رَسولَهٓۥۚ اُولئِكَ هُمُ الصّٰدِقونَ (8)
این اموال برای مهاجرانی است که از خانه و کاشانه و اموال خود بیرون رانده شدند، آنها فضل الهی و رضای او را میطلبند، و خدا و رسولش را یاری میکنند، و آنها راستگویانند.
وَ الَّذينَ تَبَوَّءُو الدّارَ وَ الايمانَ مِن قَبلِهِم يُحِبّونَ مَن هاجَرَ اِلَيهِم وَ لايَجِدونَ في صُدورِهِم حاجَةً مِمّآ اوتوا وَ يُؤثِرونَ عَليٰٓ اَنفُسِهِم وَ لَوكانَ بِهِم خَصاصَةٌۚ وَ مَن يوقَ شُحَّ نَفسِهٖ فَاُولئِكَ هُمُ المُفلِحونَ (9)
و برای کسانی که در «دارالهجرة» (سرزمین مدینه) و در خانه ایمان، قبل از مهاجران، مسکن گزیدند، آنها کسانی را که به سویشان هجرت کنند دوست میدارند و در دل خود نیازی به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمیکنند، و آنها را بر خود مقدم میدارند هر چند شدیدا فقیر باشند، کسانی که خداوند آنها را از بخل و حرص نفس خویش بازداشته رستگارند.
وَ الَّذينَ جآءو مِن بَعدِهِم يَقولونَ رَبَّنَا اغفِر لَنا وَ لِاِخوانِنَا الَّذينَ سَبَقونا بِالايمانِ وَ لاتَجعَل في قُلوبِنا غِلًّا لِلَّذينَ ءامَنواؗ رَبَّنآ اِنَّكَ رَءوفٌ رَحيمٌ (10)
و کسانی که بعد از آنها آمدند و میگویند: پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشی گرفتند بیامرز، و در دلهایمان حسد و کینه ای نسبت به مؤ منان قرار مده، پروردگارا! تو مهربان و رحیمی.
اَلَم تَرَ اِلَي الَّذينَ نافَقوا يَقولونَ لِاِخوانِهِمُ الَّذينَ كَفَروا مِن اَهلِ الكِتٰبِ لَئِن اُخرِجتُم لَنَخرُجَنَّ مَعَكُم وَلا نُطيعُ فيكُم اَحَدًا اَبَدًا وَ اِن قوتِلتُم لَنَنصُرَنَّكُمؗ وَ اللهُ يَشهَدُ اِنَّهُم لَكٰذِبونَ (11)
آیا منافقان را ندیدی که پیوسته به برادران کفارشان از اهل کتاب میگفتند: هرگاه شما را (از وطن) بیرون کنند ما هم با شما خواهیم بود، و سخن هیچکس را درباره شما اطاعت نخواهیم کرد، و اگر با شما پیکار شود یاریتان خواهیم کرد، و خداوند شهادت میدهد که آنها دروغگویانند!
لَئِن اُخرِجوا لايَخرُجونَ مَعَهُم وَ لَئِن قوتِلوا لايَنصُرونَهُم وَ لَئِن نَصَروهُم لَيُوَلُّنَّ الاَدبارَ ثُمَّ لايُنصَرونَ (12)
اگر آنها را بیرون کنند با آنان بیرون نمیروند، و اگر با آنها پیکار شود یاریشان نخواهند کرد، و اگر یاریشان کنند پشت به میدان کرده فرار میکنند، سپس کسی آنها را یاری نمیکند.
لَاَنتُم اَشَدُّ رَهبَةً في صُدورِهِم مِنَ اللهِۚ ذٰلِكَ بِاَنَّهُم قَومٌ لايَفقَهونَ (13)
وحشت از شما در دلهای آنها بیش از ترس از خدا است، این به خاطر آن است که آنها گروهی نادانند.
لايُقاتِلونَكُم جَميعًا اِلّا في قُرًي مُحَصَّنَةٍ اَو مِن وَرآءِ جُدُرٍۚ بَأسُهُم بَينَهُم شَديدٌۚ تَحسَبُهُم جَميعًا وَ قُلوبُهُم شَتّيٰۚ ذٰلِكَ بِاَنَّهُم قَومٌ لايَعقِلونَ (14)
آنها هرگز با شما به صورت دستجمعی نمیجنگند جز در دژهای محکم یا از پشت دیوارها! پیکارشان در میان خودشان شدید است (اما در برابر شما ناتوانند) به ظاهرشان مینگری آنها را متحد میبینی در حالی که دلهای آنها پراکنده است این به خاطر آن است که قومی بیعقلند!
كَمَثَلِ الَّذينَ مِن قَبلِهِم قَريبًا ؗ ذاقوا وَ بالَ اَمرِهِم وَ لَهُم عَذابٌ اَليمٌ (15)
کار این گروه از یهود همانند کسانی است که کمی قبل از آنها بودند، طعم تلخ کار خود را چشیدند و برای آنها عذاب دردناک است.
كَمَثَلِ الشَّيطٰنِ اِذ قالَ لِلاِنسانِ اكفُر فَلَمّا كَفَرَ قالَ اِنّي بَريٓءٌ مِنكَ اِنّيٓ اَخافُ اللهَ رَبَّ العٰلَمينَ (16)
کار آنها همچون شیطان است که به انسان گفت کافر شو (تا مشکلات تو را حل کنم!) اما هنگامی که کافر شد گفت: من از تو بیزارم، من از خداوندی که پروردگار عالمیان است بیم دارم!
فَكانَ عاقِبَتَهُمآ اَنَّهُما فِي النّارِ خالِدَينِ فيهاۚ وَ ذٰلِكَ جَزٰٓؤُا الظٰلِمينَ (17)
سرانجام کار آنها این شد که هر دو در آتش دوزخند، جاودانه در آن میمانند، و این است کیفر ستمکاران!
يٰٓـاَيُّهَا الَّذينَ ءامَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَ لتَنظُر نَفسٌ ما قَدَّمَت لِغَدٍ ؗ وَ اتَّقُوا اللهَؗ اِنَّ اللهَ خَبيرٌ بِما تَعمَلونَ (18)
ای کسانی که ایمان آورده اید! از مخالفت خدا بپرهیزید، و هر انسانی باید بنگرد تا چه چیز را برای فردایش از پیش فرستاده، و از خدا بپرهیزید که خداوند از آنچه انجام میدهید آگاه است.
وَ لاتَكونوا كَالَّذينَ نَسُوا اللهَ فَاَنسیــٰهُم اَنفُسَهُمۚ اُولئِكَ هُمُ الفٰسِقونَ (19)
و همچون کسانی که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به خود فراموشی گرفتار کرد نباشید، و آنها فاسق و گنهکارند.
لايَستَويٓ اَصحٰبُ النّارِ وَ اَصحٰبُ الجَنَّةِۚ اَصحٰبُ الجَنَّةِ هُمُ الفآئِزونَ (20)
هرگز اصحاب دوزخ و اصحاب بهشت یکسان نیستند، اصحاب بهشت رستگار و پیروزند.
لَو اَنزَلنا هٰذَا القُرءانَ عَليٰ جَبَلٍ لَرَاَيتَهۥ خاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِن خَشيَةِ اللهِۚ وَتِلكَ الاَمثالُ نَضرِبُها لِلنّاسِ لَعَلَّهُم يَتَفَكَّرونَ (21)
اگر این قرآن را بر کوهی نازل میکردیم میدیدی که در برابر آن خشوع میکند و از خوف خدا میشکافد! و اینها مثالهائی است که برای مردم میزنیم تا در آن بیندیشند.
هُوَاللهُ الَّذي لآ اِلٰهَ اِلّا هُوَ عالِمُ الغَيبِ وَ الشَّهادَةِ ؗ هُوَالرَّحمٰنُ الرَّحيمُ (22)
او خدائی است که معبودی جز او نیست، از پنهان و آشکار آگاه است، و او رحمان و رحیم است.
هُوَاللهُ الَّذي لآ اِلٰهَ اِلّا هُوَالمَلِكُ القُدّوسُ السَّلٰمُ المُؤمِنُ المُهَيمِنُ العَزيزُ الجَبّارُ المُتَكَبِّرُۚ سُبحٰنَ اللهِ عَمّا يُشرِكونَ (23)
او خدائی است که معبودی جز او نیست، حاکم و مالک اصلی او است، از هر عیب منزه است، به کسی ستم نمیکند، به مؤ منان امنیت میبخشد، و مراقب همه چیز است، او قدرتمندی است شکست ناپذیر که با اراده نافذ خود هر امری را اصلاح میکند، او شایسته بزرگی است. خداوند منزه است از آنچه شریک برای او قرار میدهند.
هُوَاللهُ الخالِقُ البارِئُ المُصَوِّرُ ؗ لَهُ الاَسمآءُ الحُسنيٰۚ يُسَبِّحُ لَهۥ ما فِي السَّمٰوٰتِ وَ الاَرضِ ؗ وَ هُوَالعَزيزُ الحَكيمُ (24)
او خداوندی است خالق، و آفریننده ای بیسابقه، و صورتگری است (بی نظیر) برای او نامه ای نیک است، و آنچه در آسمانها و زمین است تسبیح او میگویند، و او عزیز و حکیم است.