سورة النبا
بِسمِ اللهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ
عَمَّ يَتَسآءَلونَ (1)
آنها از چه چیز از یکدیگر سؤ ال میکنند؟!
عَنِ النَّبَاِ العَظيمِ (2)
از خبر بزرگ و پر اهمیت (رستاخیز).
اؘلَّذي هُم فيهِ مُختَلِفونَ (3)
همان خبری که پیوسته در آن اختلاف دارند.
كَلّا ؗ سَيَعلَمونَ (4)
چنین نیست که آنها فکر میکنند، و به زودی میفهمند.
ثُمَّ كَلّاؗ سَيَعلَمونَ (5)
باز هم چنین نیست که آنها میپندارند، و به زودی میفهمند.
اَلَم نَجعَلِ الاَرضَ مِهٰدًا (6)
آیا ما زمین را محل آرامش (شما) قرار ندادیم ؟
وَ الجِبالَ اَوتادًا (7)
و کوهها را میخهای زمین ؟
وَ خَلَقنٰكُم اَزواجًا (8)
و شما را به صورت زوجها آفریدیم.
وَ جَعَلنا نَومَكُم سُباتًا (9)
و خواب شما را مایه آرامشتان قرار دادیم.
وَ جَعَلنَا الَّيلَ لِباسًا (10)
و شب را پوششی (برای شما).
وَ جَعَلنَا النَّهارَ مَعاشًا (11)
و روز را وسیله ای برای زندگی و معاش.
وَ بَنَينا فَوقَكُم سَبعًا شِدادًا (12)
و بر فراز شما هفت (آسمان) محکم بنا کردیم.
وَ جَعَلنا سِراجًا وَهّاجًا (13)
و چراغی روشن و حرارت بخش آفریدیم.
وَ اَنزَلنا مِنَ المُعصِرٰتِ مآءً ثَجّاجًا (14)
و از ابرهای باران زا آبی فراوان نازل کردیم.
لِنُخرِجَ بِهٖ حَبًّا وَ نَباتًا (15)
تا به وسیله آن دانه و گیاه بسیار برویانیم.
وَ جَنّٰتٍ اَلفافًا (16)
و باغهایی پر درخت.
اِنَّ يَومَ الفَصلِ كانَ ميقاتًا (17)
روز جدایی میعاد همگان است.
يَومَ يُنفَخُ فِي الصّورِ فَتَأتونَ اَفواجًا (18)
روزی که در «صور» دمیده میشود، و شما فوج فوج وارد محشر میشوید.
وَ فُتِحَتِ السَّمآءُ فَكانَت اَبوابًا (19)
و آسمان گشوده میشود، و به صورت درهای متعددی در میآید
وَ سُيِّرَتِ الجِبالُ فَكانَت سَرابًا (20)
و کوهها به حرکت در میآید و به صورت سرابی میشود!
اِنَّ جَهَنَّمَ كانَت مِرصادًا (21)
جهنم کمین گاهی است بزرگ!
لِلطّٰغينَ مَئئابًا (22)
و محل بازگشتی برای طغیانگران!
لٰبِثينَ فيهآ اَحقابًا (23)
مدتهای طولانی در آن میمانند.
لايَذوقونَ فيها بَردًا وَ لاشَرابًا (24)
در آنجا نه چیز خنکی میچشند، و نه نوشیدنی گوارایی.
اِلّا حَميمًا وَ غَسّاقًا (25)
جز آبی سوزان و مایعی از چرک و خون!
جَزآءً وِفاقًا (26)
این مجازاتی است موافق و مناسب (اعمال آنها).
اِنَّهُم كانوا لايَرجونَ حِسابًا (27)
چرا که امیدی به حساب نداشتند.
وَ كَذَّبوا بِئئايٰتِنا كِذّابًا (28)
و آیات ما را به کلی تکذیب کردند.
وَ كُلَّ شَيءٍ اَحصَينٰهُ كِتٰبًا (29)
و ما همه چیز را احصا و ثبت کرده ایم.
فَذوقوا فَلَن نَزيدَكُم اِلّا عَذابًا (30)
پس بچشید که چیزی جز عذاب بر شما نمیافزاییم.
اِنَّ لِلمُتَّقينَ مَفازًا (31)
برای پرهیزگاران مسلما پیروزی بزرگی است.
حَدآئِقَ وَ اَعنابًا (32)
باغهایی سرسبز، و انواعی از انگورها.
وَ كَواعِبَ اَترابًا (33)
و حوریانی بسیار جوان و هم سن و سال.
وَ كَأسًا دِهاقًا (34)
و جامهایی لبریز و پیاپی (از شراب طهور)
لايَسمَعونَ فيها لَغوًا وَ لاكِذّابًا (35)
در آنجا نه سخن لغو و بیهوده ای میشنوند و نه دروغی.
جَزآءً مِن رَبِّكَ عَطآءً حِسابًا (36)
این جزایی است از سوی پروردگارت و عطیه ای است کافی.
رَبِّ السَّمٰوٰتِ وَ الاَرضِ وَ ما بَينَهُمَا الرَّحمٰنِؗ لايَملِكونَ مِنهُ خِطابًا (37)
همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان، و هیچ کس حق ندارد بیاجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی کند).
يَومَ يَقومُ الرّوحُ وَ المَلٰٓئِكَةُ صَفًّاؗ لايَتَكَلَّمونَ اِلّا مَن اَذِنَ لَهُ الرَّحمٰنُ وَ قالَ صَوابًا (38)
اینها در آن روز واقع میشود که «روح» و «ملائکه» در یک صف قیام میکنند، و هیچیک جز به اذن خداوند رحمان سخن نمیگویند: و آنگاه که میگویند صواب میگویند.
ذٰلِكَ اليَومُ الحَقُّ ؗ فَمَن شآءَ اتَّخَذَ اِليٰ رَبِّهٖ مَئئابًا (39)
آن روز حق است، هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش بر میگزیند.
اِنّــآ اَنذَرنٰكُم عَذابًا قَريبًا ࣕيَومَ يَنظُرُ المَرءُ ما قَدَّمَت يَداهُ وَ يَقولُ الكافِرُ يٰلَيتَني كُنتُ تُرٰبًا (40)
و ما شما را از عذاب نزدیکی بیم میدهیم، این عذاب در روزی خواهد بود که انسان آنچه را از قبل با دستهای خود فرستاده میبیند، و کافر میگوید: «ای کاش خاک بودم!»