درود و تحیت بر پیامبر ص
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَليْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ - دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِيَةِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَةِ (1)
حمد و سپاس خداوندی را که بر ما منت نهاد و پیامبر خود محمد صلی الله علیه و آله را به رسالت بر ما فرستاد. این نعمت ویژه ما بود و امتهای گذشته که در قرنهای پیشین می زیستند بی بهره از آن بودند.
بِقُدْرَتِهِ الَّتِي لاَ تَعْجِزُ عَنْ شَيْءٍ وَ إِنْ عَظُمَ وَ لاَ يَفُوتُهَا شَيْءٌ وَ إِنْ لَطُفَ (2)
این همه برآمده از قدرت اوست که ناتوان نبود در هر کار هر چند سترگ بود و فرو نگذارد هیچ کاری را هر چند خرد بود.
فَخَتَمَ بِنَا عَلَى جَمِيعِ مَنْ ذَرَأَ وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى مَنْ جَحَدَ وَ كَثَّرَنَا بِمَنِّهِ عَلَى مَنْ قَلَ (3)
پس ما را خاتم همه آفریدگان قرار داد و گواهان بر منکران. و به کرم خود شمار ما را از آنان که شمارشان فرو کاست فزونی بخشید.
اَللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِكَ وَ نَجِيبِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ صَفِيِّكَ مِنْ عِبَادِكَ (4)
بار خدایا، بر محمد که امین وحی توست، برگزیده از میان آفریدگان توست، دوست مخلص از میان همه بندگان توست،
إِمَامِ الرَّحْمَةِ وَ قَائِدِ الْخَيْرِ وَ مِفْتَاحِ الْبَرَكَةِ (5)
آن امام رحمت و پیشوای خیر و کلید برکات، درود بفرست،
كَمَا نَصَبَ لِأَمْرِكَ نَفْسَهُ (6)
آن سان که او جان خویش در فرمان تو نهاد
وَ عَرَّضَ فِيكَ لِلْمَكْرُوهِ بَدَنَهُ وَ كَاشَفَ فِي الدُّعَاءِ إِلَيْكَ حَامَّتَهُ (7)
و جسم خویش به راه تو هدف تیر بلا گردانید و در دعوت به دین تو با خویشاوندان خود آشکارا خصومت ورزید
وَ حَارَبَ فِي رِضَاكَ أُسْرَتَهُ وَ قَطَعَ فِي إِحْيَاءِ دِينِكَ رَحِمَهُ (8)
و برای خشنودی تو با خاندان خویش به پیکار برخاست و تا دین تو را زنده دارد، پیوند از خویش و پیوند ببرید.
وَ أَقْصَى الْأَدْنَيْنَ عَلَى جُحُودِهِمْ (9)
نزدیکان انکارپیشه را از خود دور داشت
وَ قَرَّبَ الْأَقْصَيْنَ عَلَى اسْتِجَابَتِهِمْ لَكَ (10)
و دوران دعوت پذیر را به خود نزدیک ساخت.
وَ وَالَى فِيكَ الْأَبْعَدِينَ (11)
در راه تو با بیگانگان دوستی ورزید
وَ عَادَى فِيكَ الْأَقْرَبِينَ (12)
و با نزدیکان دشمنی.
و أَدْأَبَ نَفْسَهُ فِي تَبْلِيغِ رِسَالَتِكَ (13)
و تا حق رسالت تو بگزارد، خویشتن را به رنج افکند.
وَ أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ (14)
جان خویش در بوته تعب نهاد تا به کیش تو دعوت کند.
وَ شَغَلَهَا بِالنُّصْحِ لِأَهْلِ دَعْوَتِكَ (15)
خویشتن به کار داشت تا امت را اندرز دهد.
وَ هَاجَرَ إِلَى بِلاَدِ الْغُربَةِ وَ مَحَلِّ النَّأْيِ عَنْ مَوْطِنِ رَحْلِهِ وَ مَوْضِعِ رِجْلِهِ وَ مَسْقَطِ رَأْسِهِ وَ مَأْنَسِ نَفْسِهِ (16)
به دیار غربت رخت کشید و موطن مألوف و زادبوم و سرای انس خود رها کرد،
إِرَادَةً مِنْهُ لِإِعْزَازِ دِينِكَ وَ اسْتِنْصَاراً عَلَى أَهْلِ الْكُفْرِ بِكَ (17)
تا دین تو را نصرت دهد و بر آنان که بر تو کفر می ورزیدند غلبه جوید،
حَتَّى اسْتَتَبَّ لَهُ مَا حَاوَلَ فِي أَعْدَائِكَ (18)
تا به هر چه در حق دشمنان تو خواسته بود به تمام دست یافت
وَ اسْتَتَمَّ لَهُ مَا دَبَّرَ فِي أَوْلِيَائِكَ (19)
و هر چه در باره دوستان تو اندیشیده بود، به کمال حاصل آمد.
فَنَهَدَ إِلَيْهِمْ مُسْتَفْتِحاً بِعَوْنِكَ وَ مُتَقَوِّياً عَلَى ضَعْفِهِ بِنَصْرِكَ (20)
پس بدان هنگام که به یاری تو پیروزی می طلبید و به نیروی نصرت تو بر ناتوانی خویش چیره می گشت، آهنگ جنگ ایشان کرد.
فَغَزَاهُمْ فِي عُقْرِ دِيَارِهِمْ (21)
با آنان در دل خانه هایشان غزا کرد
وَ هَجَمَ عَلَيْهِمْ فِي بُحْبُوحَةِ قَرَارِهِمْ (22)
و به ناگاه در میان منازلشان بر سرشان تاخت،
حَتَّى ظَهَرَ أَمْرُكَ وَ عَلَتْ كَلِمَتُكَ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ (23)
تا دین تو آشکار گردید و کلمه تو برتر شد، اگر چه مشرکان را ناخوش افتاد.
اَللَّهُمَّ فَارْفَعْهُ بِمَا كَدَحَ فِيكَ إِلَى الدَّرَجَةِ الْعُلْيَا مِنْ جَنَّتِكَ (24)
بار خدایا محمد را به پاداش رنجی که در راه تو کشید به عالی ترین درجات بهشت خود فرابر،
حَتَّى لاَ يُسَاوَى فِي مَنْزِلَةٍ وَ لاَ يُكَافَأَ فِي مَرْتَبَةٍ وَ لاَ يُوَازِيَهُ لَدَيْكَ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَ لاَ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ (25)
آن سان که هیچ کس را نرسد تا به منزلت با او برابری جوید و به مرتبت با او همبری کند و هیچ ملک مقرب و پیامبر مرسلی در نزد تو با او برابری نتواند.
وَ عَرِّفْهُ فِي أَهْلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ أُمَّتِهِ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ حُسْنِ الشَّفَاعَةِ أَجَلَّ مَا وَعَدْتَهُ (26)
بار خدایا، افزون از آنچه او را وعده داده ای که شفاعتش را در حق اهل بیت پاک و امت با ایمانش بپذیری، عطا فرمای.
يَا نَافِذَ الْعِدَةِ يَا وَافِيَ الْقَوْلِ يَا مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (27)
ای خداوندی که هیچ وعده ای خلاف نکنی و به هر چه گویی وفا کنی. ای دگرگون کننده بدیها به چند برابر نیکیها انک ذو الفضل العظیم و الجواد الکریم.