نیایش هنگام شنیدن رعد و برق
اَللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ (1)
بار خدایا، این دو، دو نشانه از نشانه های تو و دو کارگزار از کارگزاران تواند، که به فرمانبرداری تو می شتابند، آنگاه که بخواهی رحمت سودمند خود را فرستی یا عقوبت و عذاب زیانبار خویش را.
فَلاَ تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ وَ لاَ تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلاَءِ (2)
ای خداوند، به آن دو، باران عذاب بر ما مبار و جامه محنت و بلا بر ما مپوشان.
اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا (3)
بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و سود و برکت این ابرها را بر ما بباران
وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا وَ لاَ تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ وَ لاَ تُرْسِلْ عَلَى مَعَايِشِنَا عَاهَةً (4)
و آزار و زیانشان از ما دور گردان و به آفت آن گرفتار مساز و برگ معیشت ما دچار بلا مگردان.
اَللَّهُمَّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نِقْمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنَّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ (5)
ای خداوند، اگر این ابر برانگیخته ای که ما را بدان عذاب کنی، یا از سر خشم و سخط فرستاده ای، از خشم و سخط تو به تو پناه می آوریم
وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَى الْمُلْحِدِينَ (6)
و به درگاهت زاری می کنیم مگر عفوت را به ما ارزانی داری. ای خداوند، خشم و سخط خویش بر سر مشرکان بگمار و آسیاب انتقامت را بر سر ملحدان به چرخش آر.
اَللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلاَدِنَا بِسُقْيَاكَ وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ وَ لاَ تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ (7)
ای خداوند، باران بفرست و خشکی از زمینهای تشنه ما ببر و به رزقی که ما را ارزانی می داری وسوسه و اضطراب از دل ما بزدای و ما را از خود به دیگری مشغول مدار.
وَ لاَ تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ (8)
ماده فضل و کرم خویش از ما همگان منقطع مفرمای، که غنی کسی است که تواش غنی گردانیده باشی و تندرست کسی است که تواش از بلا نگه داری.
مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ وَ لاَ بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ (9)
کس در برابر تو دفاع نتواند و کس در برابر سطوت تو پناهی نیابد. بر هر کس به هر چه خواهی حکم کنی و بر هر کس به هر چه خواهی قضا رانی.
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلاَءِ وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ (10)
حمد باد تو را که ما را از بلا در امان داشته ای. سپاس تو را که نعم خود به ما عطا فرمودی.
حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ (11)
حمدی که حمد دیگر حمد گویان را واپس گذارد، حمدی که زمین و آسمان ها را بینبارد.
إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ (12)
تویی که انعامت، نعمتهای بزرگ است. تویی که بخشایشت، بخششهای سترگ است. ستایشی اندک را پذیرنده ای و سپاسی ناچیز را سپاسگوی.
الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ (13)
احسان کننده ای، نیکی رساننده ای، صاحب نعمتی، هیچ خدایی جز تو نیست و سرانجام همگان به سوی توست.